ФОТОГРАФИЈА МЕ ГЛЕДА

Дали би ме сметале за луда ако ви кажам дека фотографија ме гледа?

Во старата куќа на дедо имаше урамено една… Жена.

Не знаев ни кој е, ни што е, ни зошто, каде, како…

Ќе пробам да ја опишам,

(иако длабоко си стојам на ставот дека тој поглед е недофатлив со зборови.)

…

Каде да почнам?

Таа имаше мала глава, црвени усни, мал нос, виолетови очи…

Не.

Не оди вака…

…

…

Виолетови очи како темјанушка,

со поглед што ќе те фати за гуша,

насмевка остра ко на ѓавол,

верувај, ќе те врзе во јазол.

Ми велеа луда сум што се застрашувам,

ме тераа секој ден да се запрашувам:

„Ja имаат ли видено луѓево оваа слика,

дали само на мене чудно ми блика?“

Кафена коса во бранови,

ти ги буди сите стравови.

Осветлена со сончев зрак,

послушај ме, нејќеш да ја видиш в мрак.

Што ако таа навистина ме гледа?

Што ако ѝ се допаѓа како ме прави бледа?

Дали е ова само параноја?

Не, не.

Чудна е.

Како да нема боја.

На крај ја земав, ја запалив,

ни за миг не ја зажалив.

Секоја искра душа ми оспокои,

но, знаете ли таа што ми покрои..?